Afsluiting van een geweldige trip

Ik stopte ons verhaal ergens boven Engeland. Mijn keuze viel niet op een film, maar een documentaire over de weg die iemand moet gaan om met een ruimtevaartprogramma mee te mogen als astronaut. Het was een indrukwekkend verhaal over een Britse aspirant astronaut die het hele programma van 6 jaar doorliep en uiteindelijk zijn doel bereikte. Dit is maar zeer weinig mensen gegeven. Verrassend onderdeel van de opleiding is "Russisch leren" omdat een groot van het opleidingsprogramma in het Russisch wordt aangeboden en ook daadwerkelijk in Rusland plaatsvindt.
Terwijl ik hier naar keek, dacht ik natuurlijk aan onze eigen toppers Wubbo Ockels en Andre Kuipers én aan de film Apollo 13.
Aan het einde van de film voelde ik veel druk op m'n oren. De landing werd ingezet en het werd dus tijd voor een kauwgum uit Margo's tasje. Margo's rugtas kent een inhoud, dat wil je niet weten. Ik doe er wel eens wat lacherig over, want ze sleept van alles mee. Op een moment dat ik ergens mee zit, ben ik haar altijd dankbaar want ze heeft haast alles op voorraad. Hulde dus!!
Het was mooi helder in de lucht. Ondanks dat we niet direct aan het raam zaten, konden we toch een beetje meegluren door de raampjes.
ik zag de kustlijn van Holland langskomen. Het was nog rustig op het strand zo rond tienen.
De Amsterdamse huizen trokken onder ons door en met een boog gingen we richting de landingsbaan. De piloot zette zijn kist netjes op de grond. Het was de afsluiting van een prettige vlucht met Air Canada. We kijken daar zeer positief op terug. Vooraf werden ruimere zitplaatsen aangekondigd en dit bleek ook werkelijk het geval. Heel prettig wanneer je meeste lengte in de benen zit. Ook de begeleiding en verzorging tijdens de vlucht was okay. Announcements kwamen zelfs in het Nederlands!!
Margo heeft nog wel wat geslapen tijdens de vlucht. Ik heb daar geen aanleg voor.
Om 10.15 uur liepen we de aankomsthal binnen, onderweg naar onze koffers. Die kwamen binnen op zo ongeveer de band die het verste weg was. Voordeel daarvan is, dat je zolang moet lopen dat wachten op de koffers niet meer nodig was. Ging dus belangrijk vlotter dan op onze heenreis.
Door de schuifdeuren gekomen was het natuurlijk wel een tegenvaller dat Joris Linssen van tv-programma Hello Good bye ons niet belangrijk vond. Hij schitterde door afwezigheid. Onze eigen familie verwachtten we sowieso niet, want Eduard zou vanochtend worden ontslagen uit het ziekenhuis en Mylotte zit te genieten van een last minute op een Grieks eiland.
In de hal kregen we via de app inderdaad het nieuws binnen, dat Eduard naar huis mocht na zijn blindedarmoperatie. Gelukkig maar!!
Fijn om terug te zijn in Nederland. Nederlanders schijnen de meeste koffie te drinken met de Canadezen als een goede tweede. Dit hebben we dan meteen maar even in de praktijk gebracht met een bezoek op Schiphol aan Starbucks.
Op de app zag ik dat we een mooie aansluiting hadden op de intercitytrein naar Zwolle. Na de koffie dus richting perron. We hadden kaarten via een supermarktactie al eerder gekocht dus na het inchecken konden we mooi voordelig naar Hoogeveen.
Het was een mooi rustig moment om met de trein te gaan, zo na de ochtendspits. Ook in Zwolle, waar we moesten overstappen, hadden we een prettige aansluiting.
Om 14.00 uur stapten we het perron van Hoogeveen op. Geen ontvangstcomite, maar daar hadden we ook niet echt op gerekend.
Vraag voor ons bleef toen wel, hoe komen we thuis??
Eerst eens even gekeken bij het stadsbusje van Hoogeveen "de Bij". De route in onze buurt leidt niet verder dan tot het winkelcentrum in de Weide en dan is het nog een eind met de koffers lopen. Terwijl ik in m'n telefoon op zoek ging naar het nummer van onze buurvrouw kwam er een bus van Arriva binnen die naar Balkbrug zou rijden via Zuidwolde. Dat paste ons beter, want dan konden we uitstappen bij de halte "Nieuwe Brug". Dat is betrekkelijk dicht bij ons huis. Even op zoek naar onze OVkaarten en toen op weg. Zaten we toch wel best onverwacht in de bus. Opletten op de juiste haltes en langs de Zuidwoldigerweg met al onze bagage uitgestapt. Was vast wel een koddig gezicht om ons daar over het fietspad te zien gaan met onze koffers haha.
Thuisgekomen was ons kaarsje ook best wel geworden tot een ernstig klein waakvlammetje, dus na wat te hebben gedronken zijn we direct ons bed in gedoken voor een korte nap. We waren tenslotte al 25 uur op.
Het was zeker niet de bedoeling om heel lang te gaan slapen, het ging om een dutje om daarna de Nederlandse klok over te nemen en dan de nacht in te gaan voor een langere slaap.
Voor de zekerheid zette ik de wekker op 17.00 uur, maar beiden waren we alweer eerder wakker.
Ach, echt geslapen hadden we ook niet maar de woorden van Hennie Tiesma die ze al jaren eerder uitsprak klinken nog steeds: "het gaat niet om de slaap, gewoon liggen daar rust je al van uit".
Na het wakker worden even met ma Huisjes gebeld. Ze was blij mijn stem weer te horen en ze zei me dat ze 's nachts met ons mee was gevlogen. Ik zei dat ik haar niet had zien zitten, maar het bleek dat ze de vlucht had gedaan vanuit haar eigen bed haha.
Al even over de heg de buurvrouw gesproken en toen aan de gang met kranten en post.
Margo ging al druk aan de gang met de koffer inhoud. Ze was vooral benieuwd of de breekbare zaken de reis hadden overleefd. Gelukkig was dat wel het geval. Haar yarnbowls kunnen dus gaan pronken in de woonkamer.
In de loop van de avond sloeg de vermoeidheid wel toe en dat leek me wel een goed teken. We werden dus al slaperig op Nederlandse tijd terwijl ons lichaam nog zou moeten denken dat het halverwege de middag was.
Om een uur of elf zijn we naar bed gegaan. Het werd een nacht van een beetje slapen, wat wakker liggen, er ook eens even uit (Margo) en uiteindelijk rond 10.30 uur echt opstaan.
Na het ontbijt en de koffie kakte het toch wat in en toen zijn we gewoon wat gaan doen om je zinnen te verzetten en de aandacht van het moe zijn af te halen.
Dat lukt nu mooi en vanavond gaan we gewoon weer op tijd naar bed voor een flinke nachtrust.
Nu zit ik dus in de tuin om de reisblog af te sluiten en Margo is wat boodschapjes gaan doen.
We kijken terug op geweldige weken in Canada. Ik ga niet opnieuw alles benoemen en ook niet zeggen wat het leukste was. Het was allemaal top!
Zoals je uit onze verhalen kunt opmaken hebben we veel gedaan en gezien. Misschien ook wel teveel. Er waren inderdaad wel momenten dat we even pas op de plaats wilden maken omdat de vermoeidheid toesloeg. Gelukkig ging ons verstand dan op tijd werken en lasten we een kleine pauze in. In de buurt van familie is dat niet altijd eenvoudig, want iedereen wil graag wat met je in de korte tijd dat je er bent.
Bij alles wat we ondernamen: het was geweldig. We kunnen het iedereen aanraden die van een avontuur houdt: steek de plas over om je onder te dompelen in een geweldig land met heerlijke mensen!!
ik heb met veel plezier onze belevenissen in dit reisblog vastgelegd. Straks ga ik nog de laatste foto's plaatsen en dan is voor mij de blog "cowboywedding" klaar.
ik wil iedereen bedanken die ons gevolgd heeft, ook dat was leuk wanneer er dan weer een berichtje kwam als reactie op onze belevenissen. Dankjewel allemaal!!
"En wat nu?" zul je wellicht vragen, "val je nu in een gat?"
Nee hoor, vanavond aardappelen, boontjes en een heerlijke gehaktbal! We gaan nagenieten van een geweldige reis én we gaan nieuwe plannen maken want: CANADA IS NOG NIET VAN ONS AF!!!!!!!!!